Waluty rezerwowe – kontynuacja

Z punktu widzenia systemu wieiodewizowego na podkreślenie zasługuje fakt sukcesywnego spadku udziału złota w rezerwach walutowych i wzrostu udziału dewiz jako składnika rezerw walutowych krajów członkowskich MFW. Udział pozycji rezerwowej w MFW oraz SDR był relatywnie niski i wahał się w wąskich przedziałach. Widać to wyraźnie z danych zawartych w tabeli 1.

Najważniejszymi walutami rezerwowymi w latach 1985-1994 były waluty wyszczególnione w tabeli 2, a więc przede wszystkim dolar amerykański, marka niemiecka i jen japoński, waluty krajów EWG oraz frank szwajcarski.

Jako składnik rezerw walutowych czołową pozycję zajmował w omawianym okresie dolar USA. W tej walucie kraje członkowskie MFW przechowywały w 1979 r. 73,2% swych rezerw walutowych, 1985 r. 65%, w 1990 r. 56,4%, a w 1994 r. 63,3%. Mimo spadku udziału dolara jako waluty rezerwowej, jest on nadal najważniejszą walutą rezerwową, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i w krajach rozwijających się.

Drugą co do rangi walutą rezerwową jest marka niemiecka. Rezerwy utrzymywane w tej walucie wynosiły od 11,8% w roku 1983 do 19,7% w roku 1990 i 15,5% w 1994 r. Trzecie miejsce wśród walut pełniących funkcję waluty rezerwowej zajmował jen japoński. Jego rola jako waluty rezerwowej szybko rosła. W 1982 r. przechowywano w nich tylko 4,7% rezerw walutowych. W roku 1985 udział ten wyniósł 8,0%, a w 1991 r. osiągnął rekordową wielkość 9,4%, natomiast w 1994 r. udział jena wynosił 8,5%. W latach 1982-1994 dał się zauważyć pewien wzrost roli funta angielskiego i franka francuskiego oraz spadek franka szwajcarskiego jako walut rezerwowych.

Istnieje więc tylko kilka walut rezerwowych powszechnie akceptowanych przez banki centralne krajów członkowskich MFW. Najczęściej walutą rezerwową był dolar amerykański. W systemie walutowym z Bretton Woods był on – obok złota – najważniejszym elementem tego systemu. Wynikało to z dominującej pozycji USA w gospodarce światowej w tym okresie. Pozostałe waluty rezerwowe, wyszczególnione w tabeli 2, zaczęły być używane przez kraje członkowskie MFW w charakterze składników rezerw walutowych w miarę wzmacniania się ich pozycji w międzynarodowym obrocie gospodarczym i w miarę tego, jak rosła ranga krajów EWG i Japonii w międzynarodowych stosunkach gospodarczych.