System waluty złotej funkcjonował według następujących reguł przestrzeganych przez banki centralne:
– 1) emisja banknotów była podporządkowana wymogowi pokrycia rezerwami złota:
– 2) bank centralny był zobowiązany do kupna i sprzedaży złota po stałej cenie w walucie krajowej:
– 3) występowała pełna wzajemna wymienialność wszystkich form pieniądza, w tym przede wszystkim banknotów na złoto:
– 4) istniała swoboda wywozu i przywozu złota w skali międzynarodowej”1.
System waluty złotej był czynnikiem stabilizacji i rozwoju gospodarki kapitalistycznej. Działał on sprawnie dlatego, że były powszechnie przyjęte takie reguły postępowania, jak: stałość waluty w złocie, swoboda transferu złota, zależność wewnętrznego obiegu pieniężnego od rezerw złota i wpływ stopy procentowej na przepływy kapitałów w skali międzynarodowej. Panował również w okresie jego funkcjonowania sprawny mechanizm wyrównywania bilansu płatniczego, występowała duża elastyczność cen i płac oraz były stosowane zasady wolnego handlu. Pieniądz w poszczególnych krajach był stabilny, czemu towarzyszyła daleko idąca unifikacja systemów pieniężnych.
W sferze wewnętrznego obiegu pieniężnego w tym systemie funkcję pieniądza pełniło złoto. Inne rodzaje pieniądza w obiegu wewnętrznym były tylko substytutami złota. Waluty krajowe miały ustalone parytety w złocie. Istniała, jak już zaznaczono, swoboda wywozu i przywozu złota. W tych warunkach pieniądz krajowy miał względnie ustabilizowaną wartość wewnętrzną {siła nabywcza na rynku krajowym) i zewnętrzną (parytet waluty krajowej w złocie).
Leave a reply