Funkcjonowanie globalnego rynku finansowego

Funkcjonowanie globalnego rynku finansowego opiera się w dużej mierze na wzajemnym zaufaniu jego głównych uczestników, w szczególności banków komercyjnych i dużych kredytobiorców. Banki centralne regulują tylko swe narodowe rynki walutowe, pieniężne i kapitałowe. Eurorynek pieniężny i kapitałowy nie podlega żadnej regulacji ze strony banków centralnych. Może dlatego przybrał tak duże rozmiary.

Globalny rynek finansowy może funkcjonować jedynie w warunkach dużej liberalizacji przepływów kapitałów w jego głównych ośrodkach europejskich (EWG), amerykańskich (USA i Kanada) oraz azjatyckich (Japonia, Hongkong, Singapur). Takie warunki zaistniały w latach osiemdziesiątych i doprowadziły do niebywałego rozwoju operacji na międzynarodowym rynku walutowym, kredytowym oraz na eurorynku pieniężnym i kapitałowym. Zostaną one poniżej szerzej naświetlone.

Na wstępie należy zaznaczyć, że to właśnie powyższe rynki oraz ich główni uczestnicy utrzymują w ruchu gospodarki narodowe oraz gospodarkę światową. Ułatwiają one przebieg procesów realnych w gospodarce światowej, transformację oszczędności w inwestycje, rozwój handlu międzynarodowego oraz prowadzą do zacieśnienia powiązań ekonomicznych krajów o gospodarce rynkowej. Decydują w dużej mierze o „urodzie” życia gospodarczego we współczesnym świecie. Są dogodnym miejscem do dokonywania skomplikowanych operacji finansowych przez osoby fizyczne i prawne dysponujące dużymi zasobami pieniężnymi.

Wspólną cechą narodowych rynków walutowych jest to, że funkcjonują one w krajach mających rozwinięte rynki pieniężne i kapitałowe, dobrze wykształconą infrastrukturę bankową i duże doświadczenie w prowadzeniu operacji zagranicznych. Kraje, w których funkcjonują rozwinięte rynki walutowe, są jednocześnie aktywnymi uczestnikami międzynarodowych obrotów handlowych i kapitałowych.