Certyfikaty lokacyjne

Ustawodawstwo wielu krajów kapitalistycznych zezwala towarzystwom ubezpieczeniowym i funduszom emerytalnym nabywać papiery wartościowe, traktując to jako formę produktywnego wykorzystania nadwyżki kapitału i zachowania ich rezerw finansowych. Stąd też instytucje ubezpieczeniowe wszelkiego typu oraz fundusze emerytalne stanowią ważne źródło dopływu długoterminowych funduszy na rynek euroobiigacji.

Co się tyczy spółek lokacyjnych, ich cechą charakterystyczną jest to, że emitują własne papiery wartościowe {tzw. certyfikaty lokacyjne) opierając się na zróżnicowanym (uprzednio nabytym i ciągle odnawianym) portfelu obligacji i akcji różnych przedsiębiorstw i instytucji z różnych dziedzin gospodarki. Certyfikaty te nabywają potem oszczędzający (drobni inwestorzy), traktując je jako formę oszczędności. Spółki lokacyjne, wśród których istnieje wielka różnorodność pod względem charakteru i zakresu działania, są ważnym segmentem na rynku papierów wartościowych. Pośrednio przyciągają one kapitały indywidualnych inwestorów na eurorynku kapitałowym. Wiele spółek lokacyjnych nabywa papiery wartościowe przedsiębiorstw, instytucji i banków z krajów nie będących miejscem ich siedziby, w tym również emitowane euroobligacje. Jedną z cech charakterystycznych spółek lokacyjnych jest to, że ich certyfikaty lokacyjne nabywają przede wszystkim drobni inwestorzy, nie mający dostatecznego rozeznania w stanie funkcjonowania eurorynku pieniężnego i kapitałowego. Kapitały, którymi operują spółki lokacyjne, nie są duże. Stąd też ich zaangażowanie na rynku euroobiigacji jest raczej skromne.