Trzecie ważne zadanie rynku walutowego polega na zabezpieczeniu pewnej części zagranicznego majątku finansowego przed zmniejszeniami, które mogą powstać w wyniku zmian kursów walut. Ta ochrona ze strony rynku walutowego odnosi się jedynie do części majątku lokowanego w zagranicznych walorach finansowych na krótkie okresy. Chodzi tu przede wszystkim o zabezpieczenie się od ryzyka wahań kursów walut w okresie od nabycia tych walorów do momentu ich sprzedaży.
Uczestnicy rynku walutowego zajmują na nim tzw. pozycję walutową. Jest ona zestawieniem należności i zobowiązań w walutach obcych bez względu na termin ich realizacji. Pozycja walutowa może być zamknięta (gdy należności w danej walucie są równe zobowiązaniom) lub otwarta (gdy takiej równowagi nie ma). Pozycja walutowa otwarta może być „długa” (long foreign currency position) lub „krótka” (short foreign currency position). Pozycja „długa” polega na przewadze należności nad zobowiązaniami, a pozycja „krótka” na przewadze zobowiązań nad należnościami.
Zajmowanie pozycji „długiej” wywołuje ryzyko utraty części majątku wtedy, gdy kurs waluty zagranicznej spadnie – wówczas można uzyskać mniejszą Ilość waluty krajowej. Przy zajmowaniu pozycji „krótkiej” niekorzystny jest wzrost kursu waluty zagranicznej. Dla przeciwdziałania stratom ci dłużnicy, którzy przewidują regulow- nie zobowiązań w walucie zagranicznej, powinni ją nabyć w odpowiedniej ilości za określoną kwotę waluty krajowej. Pozwoli im to na uregulowanie zobowiązań bez poniesienia straty.
Leave a reply