ECU

W grudniu 1991 r. Rada Europejska, tj. przywódcy państw i szefowie rządów krajów EWG, zatwierdziła w Maastricht (Holandia) traktat w sprawie unii gospodarczej i walutowej. Postanowienia zawarte w tym traktacie (podpisanym również w Maastricht 7 lutego 1992 r.) dotyczą tego, co umownie w raporcie Delorsa nazywa się drugim etapem tworzenia unii oraz tzw. końcowego etapu unii w jej kształcie docelowym. Etap drugi, stanowiący okres przejściowy do Unii rozpoczął się 1 stycznia 1994 r. Do tego czasu miały być usunięte wszelkie restrykcje w przepływie kapitału między krajami EWG, a płatności miały być realizowane bez żadnych ograniczeń. Słabsze pod względem ekonomicznym kraje miały znieść te ograniczenia najpóźniej do końca 1995 r. W trakcie realizowania drugiego etapu został utworzony Europejski Instytut Monetarny z siedzibą we Frankfurcie, który ma za zadanie: 1) wzmocnienie współpracy między bankami centralnymi i koordynację polityki walutowej krajów członkowskich, 2) czuwanie nad funkcjonowaniem ESW oraz nadzorowanie rozwoju ECU i systemu rozliczeń międzybankowych w tej walucie, 3) przygotowanie przejścia do trzeciego etapu unii, tj zharmonizowanie instrumentów polityki pieniężnej oraz 4) nadzorowanie przygotowania emisji banknotów ECU, która miałaby nastąpić już po ustanowieniu unii. Europejski Instytut Monetarny nie ma żadnej władzy. Jego zalecenia nie będą miały mocy wiążącej.

Z początkiem trzeciego etapu ECU przestanie być koszykiem walut i stanie się bezpośrednio emitowanym pieniądzem. Nawet jeśli przejściowo obiegałyby obok niej narodowe waluty, to nie zmienia to faktu, że w ramach UE będzie ona wspólną walutą. Kursy walut krajów członkowskich między sobą oraz między nimi a ECU zostaną nieodwracalnie usztywnione. Przejście do trzeciego etapu ma nastąpić 1 stycznia 1999 r. Państwa zrezygnowały z możliwości, którą daje układ z Maastricht, wejścia do EMU w 1997 r. i postanowiły uczynić to w terminie późniejszym.