Europejski System Banków Centralnych (ESBC)

Pierwszy etap tej unii rozpoczął się 1 lipca 1990 r., tj. wraz z wejściem w życie dyrektywy Rady Ministrów z roku 1988 w sprawie pełnej liberalizacji przepływu kapitału. Działania na tym etapie koncentrowały się na tworzeniu w EWG jednolitego rynku kapitałowego i wzmocnieniu koordynacji polityki pieniężnej, włączeniu wszystkich walut krajów EWG do mechanizmu kursowego Europejskiego Systemu Walutowego i objęciu ich regułami dotyczącymi marży wahań kursów, znoszeniu wszystkich barier na rynku prywatnym EGU oraz zwiększeniu uprawnień Komitetu Gubernatorów Banków Centralnych. Dostosowanie kursów walut na tym etapie było nadal możliwe (i miało miejsce), ale każdy kraj EWG zobowiązany był do podejmowania metod dostosowawczych w zakresie utrzymania stabilnych kursów walut.

Drugi etap unii rozpocząłby się dopiero po wejściu w życie nowego traktatu o EWG. Na tym etapie byłby stworzony Europejski System Banków Centralnych (ESBC), uległyby zawężeniu marże wahań kursów walut oraz połączeniu uległaby część rezerw walutowych krajów EWG.

Trzeci etap stanowiłby etap finalny w procesie tworzenia unii gospodarczej i walutowej. Rozpocząłby się on wraz z przejściem do nieodwołalnie usztywnionych kursów walut i przekazaniem na szczebel Wspólnoty narodowych kompetencji w sferze monetarnej. Waluty narodowe krajów EWG zostałyby ewentualnie zastąpione przez jedną wspólną walutę Wspólnoty. ESBC przyjąłby wówczas odpowiedzialność za kształtowanie i realizację polityki pieniężnej w EWG. Podejmowałby on interwencje na rynkach walutowych krajów trzecich oraz zarządzałby rezerwami dewizowymi krajów członkowskich.