Analiza działania „węża walutowego”

W sprawach walutowych i finansowych autorzy raportu Marjolina proponują obszerny program działania, sprowadzając go do trzech zasadniczych punktów: a) utworzenia systemu wewnętrznej i zewnętrznej polityki walutowej, b) utworzenie walutowego funduszu stabilizacyjnego oraz c) wprowadzenie nowej jednostki walutowej.

Analizując działanie „węża walutowego”, autorzy stwierdzają, że współpraca w ramach EWG w dziedzinie kursów walut musi być zharmonizowana z programem współpracy na odcinku wewnętrznej polityki pieniężno-kredytowej krajów członkowskich. Proponują oni również dwie możliwości działania, zmierzające do umocnienia „wspólnotowego” elementu w ramach międzynarodowej solidarności walutowej, a mianowicie rozszerzenia możliwości zaciągania pożyczek w ramach EWG (dla finansowania deficytów bilansów obrotów bieżących) oraz radykalne rozszerzenie krótkoterminowej pomocy finansowej krajów członkowskich w drodze utworzenia funduszu stabilizacji walutowej. Do dyspozycji tego funduszu kraje EWG postawiłyby środki w walucie krajowej według następującego klucza: RFN, Wielka Brytania i Francja po 22,02%, Włochy 14,68%, Belgia, Luksemburg i Holandia po 7,34%, Dania 3,3% i Irlandia 1,28%. Ogólna suma środków, wynosząca początkowo około 10 mld doi., byłaby stopniowo podwyższana. Jednocześnie fundusz nie powinien angażować większych środków na dłuższy termin, ponieważ nie powinien on zwalczać żadnych długoterminowych tendencji rynku dewizowego, a także dlatego, że te kwoty byłyby konsolidowane w krótkim okresie. Z doświadczeń interwencji w ramach „węża walutowego” wynika, że w warunkach kryzysu środki te mogłyby być za małe. Powinny być one wnoszone do funduszu w nowej jednostce rozrachunkowej. Fundusz interweniowałby w walutach krajów EWG i prawdopodobnie w dolarach USA oraz koordynowałby działalność 8 banków centralnych. Mogłyby być zawierane porozumienia swapowe z innymi centrami finansowymi, głównie z Nowym Jorkiem, ale i z Zurychem, Tokio, a być może, że i z powstającym ośrodkiem finansowym na Środkowym Wschodzie. W ten sposób fundusz ten uzupełniałby swój stan posiadania aktywami używanymi w skali międzynarodowej. W przypadku gdyby wpłaty krajów EWG okazały się za małe, fundusz mógłby zaciągnąć pożyczki na rynku kapitałowym wewnątrz lub na zewnątrz EWG.