Powyższe cele można zrealizować za pomocą określonych metod. Według tego planu każdy projekt tworzenia unii gospodarczej i walutowej musi zawierać wspólną definicję polityk, niezbędnych do zapewnienia niezakłóconego rozwoju Wspólnoty. Z tej wspólnej definicji polityk należy wyprowadzić pojęcie wspólnego ryzyka i wspólnej solidarności. Elementy te muszą ze sobą odpowiednio korespondować i powinny być paralelnie rozwijane.
Nie należy tracić z pola widzenia wzajemnej spoistości przedsięwzięć w zakresie tworzenia unii gospodarczej i walutowej. Unia walutowa może stać się rzeczywistością dopiero wówczas, gdy będzie miała solidną podbudowę ekonomiczną, tj. gdy rozwój wspólnie zdefiniowanych głównych ekonomicznych wytycznych działania nie będzie odbiegał od przyjętych zasad.
Jednym z najważniejszych problemów wyłaniających się w związku z tworzeniem unii gospodarczej i walutowej jest stabilność kursów walut. Ważną przesłanką dla integracji gospodarczej i walutowej jest przebieg procesów dostosowawczych w zadowalających warunkach stabilizacji i wzrostu. W celu usunięcia trudności bilansu płatniczego wysuwano propozycję uelastycznienia kursów walut krajów EWG. Drugi plan Barre’a odrzuca ten postulat, wysuwając sugestię trzymania się zasady stałych relacji kursowych. Główny nacisk należy połóżyć na stopniowym tworzeniu organizowanego obszaru walutowego ze stałymi relacjami parytetowymi walut w ramach Wspólnoty. Na tym obszarze walutowym proces dostosowawczy będzie zależał od zbieżności założeń priorytetowych i polityk gospodarczych, przez co zapewni się wystarczającą zgodność rozwoju ekonomicznego w ramach Wspólnoty. Ponieważ realizacja tego celu wymaga określonego czasu, muszą być stworzone mechanizmy krótko- i średnioterminowej solidarności walutowej, aby dany kraj członkowski mógł usunąć przypadkowe lub wywołane czynnikami koniunkturalnymi trudności bilansu płatniczego. Jest to powtórzenie celu wysuniętego w pierwszym pianie Barre’a.
Na drodze do unii gospodarczej i walutowej Wspólnota, w myśl drugiego planu Barre’a, powinna zamanifestować swoją indywidualność w międzynarodowym systemie walutowym i wnieść do niego swój aktywny wkład. Wymaga to zajmowania przez nią w międzynarodowych organizacjach gospodarczych systematycznie wspólnego stanowiska. Dotyczyć to powinno prac nad rozszerzeniem marży wahań kursów walut w ramach międzynarodowego systemu walutowego (jednakże bez ich rozszerzenia dla walut krajów EWG) oraz reformy statutu MFW w związku z utworzeniem SDR.
Leave a reply