Niektóre elementy pierwszego planu Barre’a zostały wprowadzone w życie. Na spotkaniu ministrów finansów krajów EWG w Brukseli w końcu stycznia 1970 r. podjęto decyzję o utworzeniu na szczeblu EWG poolu (plafonu) kredytowego w wysokości 2 mld dolarów. Połowę tego poolu stanowiły kwoty krajów członkowskich (Francja i RFN po 300 min doi., Włochy 200 min doi. oraz Holandia i Belgia z Luksemburgiem po 100 min doi.). Druga połowa miała być mobilizowana w zależności od potrzeby na rzecz kraju, który popadł w poważne trudności płatnicze. W ramach pierwszej połowy kraje członkowskie EWG mogły do wysokości swych kwot korzystać z kredytów automatycznie. Niezależnie od tego, kraj zagrożony falą spekulacji mógł uzyskać – po uprzedniej zgodzie gubernatorów wszystkich banków centralnych EWG – cały 1 mld doi. Wiele jednak punktów pierwszego planu Barre’a nie zostało zrealizowanych. Nie osiągnięto m.in. porozumienia co do kwestii, jak dalece kraj członkowski ubiegający się o średnioterminową pomoc finansową niezbędną do przezwyciężenia trudności w bilansie płatniczym ma akceptować ponadnarodową kontrolę swej polityki gospodarczej.
Według drugiego planu Barre’a powinny być osiągnięte stopniowo dwa cele, mianowicie: a) wewnątrz EWG powinien być utworzony obszar gospodarczy, na którym byłby swobodny obrót towarów i usług oraz mobilność czynników produkcji (siły roboczej, kapitału „duchowego” i zasobów finansowych), b) na zewnątrz Wspólnota powinna stawać się stopniowo zorganizowanym obszarem gospodarczym i walutowym: w tworzeniu tego obszaru należy uwzględnić dokonujące się zmiany w międzynarodowych stosunkach gospodarczych oraz wniesienie przez kraje członkowskie EWG pozytywnego wkładu do międzynarodowej współpracy gospodarczej. Obydwa cele powinny być osiągnięte w drodze działania sił rynkowych wspomaganych przez właściwe organa świadomie prowadzoną polityką, rozwijaną na płaszczyźnie Wspólnoty.
Leave a reply