Unia gospodarcza i walutowa 1980

Przeszkody, jakie wystąpiły w trakcie realizacji pierwszego, w szczególności zaś drugiego etapu planu Wernera postawiły na porządku dnia problem szukania innego, bardziej realistycznego podejścia do sprawy wprowadzania unii gospodarczej i walutowej, uwzględniającego w szerszym stopniu zewnętrzne i wewnętrzne uwarunkowania integracji walutowej w EWG.

Wśród takich nowych podejść opracowywanych w roku 1975 na uwagę zasługują: a) raport grupy ekspertów pod przewodnictwem R. Marjolina pt. Unia gospodarcza i walutowa 1980, przygotowany w marcu 1975 r.\ b) raport Komisji Wspólnot Europejskich na temat unii europejskiej z czerwca 1975 r. oraz c) raport L. Tindemansa na temat unii europejskiej z grudnia 1975 r. {opublikowany 7 stycznia 1976 r.)s.

Raporty te zostaną poniżej poddane analizie dla zorientowania czytelnika w wynikających z nich kierunkach integracji walutowej w EWG i skutkach tej integracji dla świata zewnętrznego. Podjęta zostanie również próba naświetlenia przeszkód i trudności w realizacji unii walutowej na tle wewnętrznych i zewnętrznych uwarunkowań rozwoju EWG w latach siedemdziesiątych.

Pierwszy plan Barre’a przewidywał konieczność wytworzenia pewnej zbieżności narodowych wielkości ekonomicznych w ramach średnioterminowej polityki gospodarczej, takich jak stopa wzrostu produkcji i zatrudnienia, kształtowanie cen, saldo bilansu bieżącego oraz saldo bilansu płatniczego. Tę wzajemną zbieżność narodowych wielkości ekonomicznych w ramach średnioterminowej polityki gospodarczej da się osiągnąć – w myśl tego planu – tylko w powiązaniu z krótkoterminową polityką gospodarczą, która opiera się właśnie na tych wielkościach. Nie chodzi tu o prowadzenie identycznej polityki gospodarczej, lecz o jej wzajemne uzgadnianie na szczeblu Wspólnoty w celu stworzenia takiej sytuacji, w której rozwój ekonomiczny poszczególnych krajów nie odbiegałby zbytnio od ustalonych średnioterminowych celów indykatywnych. Zachodzi więc potrzeba ścisłej koordynacji bieżącej polityki gospodarczej i walutowej dla zapobieżenia powstawaniu zaburzeń, a w razie, gdy wystąpią – dla ich usunięcia.