Założenia unii walutowej w EWG i trudności w jej realizacji cz. II

Problem ten był dyskutowany na konterencji na szczycie głów i szefów państw EWG w Hadze w grudniu 1969 r. Na tej konferencji zapadła decyzja opracowania w roku 1970 etapowego planu tworzenia unii gospodarczej i walutowej w EWG. Punktem wyjścia dla tego planu miała być harmonizacja polityki gospodarczej, na której miała się z kolei oprzeć współpraca w dziedzinie walutowej, a w dalszym etapie – integracja walutowa i finansowa. Druga konferencja na szczycie, w październiku 1972 r. w Paryżu, przewidziała już konkretny terminarz realizacji przedsięwzięć integracyjnych, m.in. w dziedzinie polityki gospodarczej i walutowej, polityki społecznej, regionalnej, przemysłowej, naukowej i technologicznej oraz ochrony środowiska. Realizacja tego przedsięwzięcia służyć miała osiągnięciu ostatecznego celu integracyjnego EWG, jakim jest utworzenie unii gospodarczej i walutowej. Na odbytej w grudniu 1973 r. konferencji na szczycie w Kopenhadze wysunięto już potrzebę określenia „osobowości europejskiej krajów EWG w stosunku do świata”, która ma się dopiero wykrystalizować. Jej ekonomiczną podbudową ma być unia gospodarcza i walutowa krajów członkowskich EWG.

Do koncepcji realizacji unii gospodarczej i walutowej podchodzono powoli i rozważnie. Pierwszym „podejściem” do tej unii było „Memorandum Komisji EWG z dnia 12 lutego 1969 r. w sprawie koordynacji polityki gospodarczej i współpracy w sprawach walutowych w ramach Wspólnoty” {Kom/69/150) nazwane powszechnie pierwszym planem Barre’a. Drugim „podejściem” były propozycje Komisji EWG skierowane do Rady Ministrów z dnia 4 marca 1970 r. w sprawie opracowania etapowego planu utworzenia unii gospodarczej i walutowej, nazywane w skrócie drugim planem Barre’a. Dalszymi krokami w kierunku unii były przedkładane w roku 1970 inne plany narodowe, z których na uwagę zasługuje tzw. plan Schillera, ówczesnego ministra gospodarki i finansów RFN. Ramowy projekt unii gospodarczej i walutowej opracowała w roku 1970 grupa ekspertów pod przewodnictwem premiera Luksemburga P. Wernera. Stąd też plan ten znany jest powszechnie jako plan Wernera. W planach tych przewijają się koncepcje tzw. „monetarys- tów” (których czołowym reprezentantem był R. Barre, wiceprzewodniczący Komisji EWG z ramienia Francji) oraz koncepcje tzw. „ekonomistów” (głównym ich przedstawicielem był K. Schiller). Koncepcje te rzutowały na ostateczne ukształtowanie planu unii gospodarczej i walutowej, której pierwszy etap realizacji – zatwier- dzony przez Radę Ministrów – rozpoczął się 1 stycznia 1971 r. i trwać miał do końca 1973 roku.