Założenia unii walutowej w EWG i trudności w jej realizacji

W samym traktacie rzymskim nie było żadnych postanowień o unii gospodarczej i walutowej. W miarę jednak stopniowej realizacji integracji gospodarczej w ramach EWG rosły wzajemne powiązania gospodarek narodowych krajów członkowskich, zwłaszcza po utworzeniu w roku 1968 unii celnej. Uległa też pewnemu ograniczeniu autonomia krajów członkowskich w dziedzinie polityki gospodarczej i walutowej. Narodowa polityka walutowa i pieniężno-kredytowa zaczęła stopniowo tracić swą skuteczność, m.in. w wyniku istnienia rynku eurowalut, działalności przedsiębiorstw wielonarodowych, destabilizujących efektów przepływów kapitału, wzrastającej liberalizacji międzynarodowych obrotów kapitałowych i gospodarczych oraz wzrostu powiązań ekonomicznych krajów członkowskich.

Ograniczeniu autonomii krajów członkowskich w zakresie polityki gospodarczej i walutowej nie towarzyszyły na etapie okresu przejściowego EWG posunięcia zmierzające do tworzenia jednolitego obszaru walutowego i prowadzenia polityki ekonomicznej na szczeblu Wspólnoty. Pojawił się więc problem „uwspólnienia” polityki gospodarczej i walutowej oraz wytyczenia dalszych celów w zakresie integracji gospodarczej. Utworzenie unii celnej i wspólnego rynku rolnego stanowiło tylko etap przejściowy na drodze do tworzenia wspólnego rynku (który w myśl pierwotnych założeń miał powstać w roku 1970, a powstał dopiero 1 stycznia 1993 r.). Kraje EWG postanowiły zatem pójść krok dalej w kierunku zacieśnienia wzajemnych powiązań ekonomicznych oraz tworzenia jednolitego obszaru gospodarczego i walutowego.