Wymienialność waluty

Wymienialność waluty wymaga utrzymania dyscypliny bilansu płatniczego i prowadzenia takiej polityki gospodarczej, która by tę dyscyplinę utrzymywała. W wielu przypadkach wymienialność pozwala nie tylko na wykorzystanie waluty krajowej do krótkookresowego finansowania importu i innych wydatków za granicą, ale również do gromadzenia tej waluty przez inne kraje w postaci rezerw walutowych. Nie wszystkie jednak waluty wymienialne przechowywane są w rezerwach walutowych w systemie wielo- dewizowym. Funkcję tę pełnią tylko niektóre z nich, mające takie właściwości jak stabilna (w porównaniu z innymi walutami) siła nabywcza, możliwość dokonania różnorodnych lokat na rynkach kredytowych (pieniężnych i kapitałowych) oraz dostępność tej waluty na zagranicznych rynkach walutowych, co powoduje, że występują one w charakterze walut międzynarodowych i pełnią niektóre funkcje pieniądza światowego.

W warunkach wymienialności walut, jak już była o tym częściowo mowa, występuje ściślejsze powiązanie danego kraju z gospodarką światową, w wyniku czego zwiększa się wpływ czynników zewnętrznych na gospodarkę krajową. Nie zawsze może to mieć skutek pozytywny. Wymienialność waluty oznacza w gruncie rzeczy pełniejsze respektowanie w polityce gospodarczej zasady kosztów komparatywnych. Prowadzi ona do wzrostu otwarcia gospodarki. Jednakże skutki tego otwarcia nie zawsze muszą być korzystne. Na przykład wprowadzenie wymienialności zewnętrznej walut krajów Europy Zachodniej w 1958 r. dało w sferze obrotów kapitałowych skutki negatywne. Okazało się bowiem, że waluty tych krajów były wykorzystywane do celów spekulacyjnych, a częste kryzysy walutowe w latach 1967-1973 były rezultatem spekulacyjnych przepływów kapitałów w systemie stałych kursów walut. Takie waluty, jak marka RFN, frank francuski i funt angielski poddawane były silnej presji zewnętrznej.