W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych system wielodewizowy funkcjonował dosyć sprawnie, chociaż niektóre waluty wymienialne używane w charakterze walut rezerwowych, transakcyjnych i lokacyjnych poddawane były presji sił rynkowych w kierunku ich dewaluacji (częściej) lub rewaluacji (rzadziej). Szybko wzrastał rynkowy kurs jena japońskiego. Rosła ranga takich walut rezerwowych i lokacyjnych, jak marka niemiecka i jen japoński. Dało się również zaobserwować spadek pozycji dolara USA jako waluty rezerwowej i lokacyjnej.
W skali całego świata występowało zjawisko braku międzynarodowej równowagi płatniczej. Nie stanowiło ono jednak zagrożenia dla międzynarodowego obrotu gospodarczego i funkcjonowania rynków finansowych. Przepływy kapitałów z krajów nadwyżkowych (tj. posiadających nadwyżki bilansu handlowego) do krajów deficytowych (tj. krajów o deficytach bilansu handlowego) oraz między różnymi grupami krajów niwelowały negatywne dla gospodarki światowej skutki utrzymującego się braku międzynarodowej równowagi płatniczej.
Krajem o chronicznym deficycie bilansu handlowego były w ostatnich latach USA. Deficyt tego bilansu wyniósł w USA w 1991 r. 74,1 mld doi, w 1993 r. 132,6 mld doi, a w 1995 r. 174,5 mld doi.
Od wielu lat występują w Japonii chroniczne nadwyżki bilansu handlowego. Wynosiły one w 1991 r. 103 mld doi, w 1993 r. 141,5 mld doi i w 1995 r. 134,9 mld doi. Duże nadwyżki bilansu handlowego występowały w latach 1991-1995 w Niemczech, Holandii i Kanadzie. W Niemczech wynosiły one w 1991 r. 18,4 mld doi, w 1993 r. 39,7 mld doi i w 1995 r. 68,5 mld doi. W Holandii nadwyżki te były trochę mniejsze (w 1991 r. 10,7 mld doi, w 1993 r. 14,6 mld doi i w 1995 r. 19 mld doi). W Kanadzie nadwyżka bilansu handlowego wynosiła w 1995 r. 20,7 mld doi1.
Kraje posiadające nadwyżki bilansu handlowego były największymi eksporterami kapitałów do krajów rozwiniętych, rozwijających się i częściowo do krajów Europy Środkowej i Wschodniej.
Leave a reply