Udział waluty kraju eksportera w fakturowaniu i rozliczaniu eksportu jest najwyższy w USA (około 96%) i w RFN (około 82%). Relatywnie wysoki jest on również we Francji, Wielkiej Brytanii, Szwecji i Szwajcarii. W pozostałych krajach Europy Zachodniej wynosił on w końcu lat siedemdziesiątych około 50%. Oznacza to, że eksporterzy z tych krajów preferowali i preferują w istocie swoje waluty narodowe jako waluty transakcyjne w ich eksporcie. Unikają oni w ten sposób ryzyka kursowego.
Eksport z krajów uprzemysłowionych fakturowany jest również i rozliczany w walutach wymienialnych kraju importera lub w walutach wymienialnych krajów trzecich, tj. w walutach nie będących walutami narodowymi ani kraju eksportera, ani kraju importera.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, że w przypadku stosowania w danym kontrakcie eksportowym waluty kraju importera ryzyko walutowe ponosi eksporter. W przypadku zastosowania waluty kraju trzeciego w takim kontrakcie (tj, waluty nie będącej walutą narodową kraju eksportera bądź importera) ryzyko walutowe ponosi eksporter i importer, czyli obie strony. Ma to istotne znaczenie przy wyborze waluty transakcyjnej w eksporcie i imporcie. Eksport krajów uprzemysłowionych (poza Kanadą) w takich grupach towarowych, jak towary przemysłowe, produkty rolne i surowce rodzime jest rozliczany wyłącznie w walutach narodowych krajów kontrahentów. Skłonność do fakturowania we własnej walucie kraju eksportera lub w walucie kraju importera zależy tu w znacznym stopniu od relatywnej „siły” tej waluty i pozycji przetargowej partnerów.
Leave a reply