Waluty lokacyjne – dalszy opis

Porównanie danych zawartych w tabeli 3 z danymi zawartymi w tabeli 2, przedstawiającymi strukturę walutową rezerw dewizowych, pozwala stwierdzić, że proces dywersyfikacji zarówno walut rezerwowych w sferze oficjalnej, jak i walut lokacyjnych w sferze prywatnej postępował mniej więcej równolegle i że zakres tego zjawiska w pierwszych latach osiemdziesiątych jest mniej więcej wyrównany. W charakterze głównych walut lokacyjnych stosowanych przez banki handlowe składające sprawozdania do BIS (jak wynika z danych tabeli 3) występowały głównie dolar USA, marka FRN i frank szwajcarski. Dało się zauważyć w latach 1974-1983 wzrost roli jena japońskiego i funta szterlinga jako walut lokacyjnych. Pozycja franka szwajcarskiego jako waluty lokacyjnej uległa w omawianym okresie znacznym wahaniom.

Udział dolara USA jako waluty lokacyjnej był zbliżony do jego udziału jako waluty rezerwowej. To samo można powiedzieć o marce RFN. Natomiast udział franka szwajcarskiego jako waluty interwencyjnej był prawie dwa razy większy od jego udziału w charakterze waluty rezerwowej. Co się tyczy jena japońskiego, to w latach 1979-1983 jego udział jako waluty rezerwowej wzrastał szybciej od jego udziału jako waluty lokacyjnej. Powyższe wnioski wyciągnięto z danych tabeli 2 i 3.

Trudno również dokonać oceny występowania poszczególnych walut rezerwowych w charakterze walut lokacyjnych na międzynarodowym rynku kredytowym oraz na eurorynku kapitałowym. Istnieją jedynie dane statystyczne dotyczące struktury walutowej emitowanych międzynarodowych obligacji i euroobligacji. Odpowiednie dane na ten temat zawierają tabele 4 i 5.

Należy zaznaczyć, że waluty, wymienione w tabelach 4 i 5 jako waluty denominacji międzynarodowych obligacji i euroobligacji, są jednocześnie z punktu widzenia nabywców tych papierów wartościowych ich walutami lokacyjnymi.

Z danych tabeli 4 widać wyraźnie, że w latach 1990-1995 międzynarodowe obligacje były emitowane w trzech głównych walutach, a mianowicie w dolarach USA, markach niemieckich i jenach japońskich. Udział głównej waluty, czyli dolara amerykańskiego wynosił na koniec 1995 r. ponad 35%, jena japońskiego prawie 18%, natomiast marki niemieckiej 11,4%.