Przez pojęcie walut interwencyjnych rozumie się waluty, w których banki centalne lub inne oficjalne instytucje monetarne przeprowadzają operacje na rynkach walutowych w celu niedopuszczenia do nadmiernych odchyleń kursu waluty narodowej wobec innych walut lub w celu uzyskania takiego poziomu kursu waluty narodowej, który jest przez te banki uznawany za pożądany czy optymalny w danych warunkach rynkowych.
W systemie walutowym z Bretton Woods (1945-1973) zdecydowana większość operacji interwencyjnych dokonywana była w dolarach USA, które były główną walutą interwencyjną. Banki centralne (poza USA) dokonując interwencji za pomocą dolarów amerykańskich, podtrzymywały kursy swych walut do dolara bądź do innych walut niedola- rowych. Uprzywilejowana pozycja dolara USA jako waluty interwencyjnej nie wynikała ze statutu MFW, lecz z ogromnej przewagi waluty USA nad innymi walutami oraz w znaczej mierze z dużej niechęci amerykańskich władz walutowych do podejmowania interwencji na rynkach walutowych. Dopiero w 1971 r. interwencje takie podjęły USA po raz pierwszy. Mocna pozycja dolara oraz rozwinięte dolarowe segmenty międzynarodowego rynku walutowego sprawiły, że dolar USA był w systemie walutowym z Bretton Woods powszechnie akceptowany przez banki centralne krajów kapitalistycznych jako waluta interwencyjna.
Należy zaznaczyć, że przez 1971 r. w charakterze waluty interwencyjnej występowały w ograniczonym stopniu waluty Wielkiej Brytanii, Francji i Portugalii w strefach walutowych funta, franka i escudo1.
Leave a reply