Niepowodzenia i trudności związane z utrzymaniem bimetalizmu stworzyły warunki do powstania systemu walutowego opartego na jednym kruszcu. Stało się nim złoto ze względu na jego jednorodność, dużą wartość i fakt, że nie podlega ono procesom psucia i zużycia tak jak większość towarów. Ważną przesłanką powstania systemu waluty złotej był wzrost produkcji złota w XIX wieku.
W Anglii złoto stało się główną formą pieniądza, kiedy w 1798 r. zaprzestano tam bicia monet ze srebra i gdy w roku 1816 wprowadzono wymienialność banknotów na złoto. W 1844 r. wprowadzono w Anglii, dla przeciwdziałania inflacji, ścisłą kontrolę emisji pieniądza poprzez ustalenie związku emisji pieniądza ze zgromadzonymi w systemie bankowym zasobami złota. Pewne elementy systemu waluty złotej pojawiły się w Anglii już w 1717 r., kiedy to ustalono stałą cenę złota w stosunku do srebra i pieniądza papierowego. Jednakże dopiero powiązanie emisji banknotów ze stanem rezerw złota i wyeliminowanie srebra jako równorzędnego pieniądza w stosunku do złota, oznaczało wprowadzenie w Anglii systemu waluty złotej (1816 r.).
Historycznie rzecz ujmując, system waluty złotej był najwcześniej wprowadzony w Anglii. Kraje europejskie wprowadzały go w różnych latach po roku 1870. W USA istniał on formalnie od 1900, a de facto od 1879 r. Do 1914 r. system waluty złotej stał się powszechnym systemem walutowym: występował aż w 41 krajach. Był on wynikiem dotychczasowej ewolucji pieniądza. Jego wprowadzenie było sankcjonowane odpowiednimi aktami prawnymi władz państwowych. Nie opierał się na międzynarodowych porozumieniach regulujących jego działanie w skali międzynarodowej, ale był wynikiem dotychczasowej praktyki handlowej i bankowej. Reguły tego systemu akceptowały dobrowolnie władze pieniężne w poszczególnych krajach.
Leave a reply