W skład systemu kursowego wchodzi aktualnie 10 walut, a mianowicie: frank belgijski i luksemburski, korona duńska, lir włoski (od listopada 1996 r.), marka RFN, frank francuski, funt irlandzki, gulden holenderski i peseta hiszpańska (od czerwca 1989 r.) oraz szyling austriacki. Każda waluta wchodząca w skład systemu kursowego miała swój kurs centralny w ECU. Kursy te służyły do ustalenia siatki bilateralnych kursów centralnych (parity grid) pomiędzy walutami. W ramach ustalonych granic bilateralnych kursy centralne miały być utrzymywane przez banki centralne. Dopuszczalna marża wahań kursów dziennych walut należących do „węża” wynosiła 2,25% od centralnego kursu bilateralnego, a dla lira włoskiego 6%. Waluty, które wchodziły w skład „węża” (marka RFN, gulden holenderski, frank belgijski i korona duńska) utrzymywały swoje kursy bilateralne. Natomiast dla franka francuskiego, lira włoskiego i funta irlandzkiego wyprowadzono kursy centralne z ich kursów giełdowych z dnia 12 marca 1979 r.
Banki centralne uczestniczące w ESW mają obowiązek dokonywania interwencji dewizowych (we wszystkich walutach EWG) dla utrzymania przyjętych marż odchyleń kursowych w przypadku, gdy kursy ich walut narodowych zbliżają się do górnego lub dolnego progu odchyleń. Interwencje te poprzedzane są stałymi konsultacjami między bankami centralnymi.
Istotnym elementem systemu kursowego ESW jest wskaźnik odchyleń kursowych. Sygnalizuje on odchylenia poszczególnej waluty w stosunku do ECU. Rozpiętość odchyleń nie jest jednakowa dla wszystkich walut wchodzących w skład systemu kursowego. Zależy ona od wielkości udziału danej waluty w koszyku ECU. Waluty o małym udziale w tym koszyku mają większą rozpiętość odchyleń niż waluty o dużym udziale w ECU. Rozpiętość odchyleń oblicza się jako procentowe odchylenie między kursem dziennym ECU w danej walucie a jej wyjściowym kursem centralnym.
Leave a reply