Przypadki indywidualnych dewaluacji lub rewaluacji walut

Tylko dwa razy przed załamaniem się systemu dewizowo-złotego wystąpiły masowe zmiany parytetów: po raz pierwszy we wrześniu 1949 r., kiedy o 30% został zdewaluowany funt szterling a wraz z nim waluty kilkunastu krajów w tym samym lub w zbliżonym stosunku, a drugi raz w listopadzie 1967 r., kiedy zdewaiuowano funta o 14,3% a wraz z nim w różnym stopniu waluty 14 innych krajów. Trzecia masowa zmiana parytetów miała miejsce w grudniu 1971 r.

W całym okresie obowiązywania systemu dewizowo-złotego do marca 1973 r. występowały przypadki indywidualnych dewaluacji lub rewaluacji walut. Trudności w tym systemie zaczęły występować po wprowadzeniu zewnętrznej wymienialności walut większości krajów kapitalistycznych. Krytykowano konieczność utrzymywania wahań kursu walutowego w wąskich granicach 2% (zmuszało to władze walutowe wielu krajów do interwencji na rynkach walutowych, z czym wiązała się utrata rezerw walutowych) oraz zasadę dokonywania zmian parytetu skokami, od jednego sztywnego parytetu do drugiego. Wysuwano również postulat, aby przez pewien czas stosować kurs płynny i ustalić nowy parytet waluty dopiero wtedy, kiedy kurs waluty sam ustali się w drodze gry popytu i podaży na poziomie kursu równowagi. Podnoszono też w latach sześćdziesiątych problem niedostatecznej płynności międzynarodowej (ang. international liquidity). Te postulaty znalazły wyraz w zreformowanym statucie MFW. Pierwszą poprawkę do umowy MFW wprowadzono w 1969 r. w związku z podjęciem decyzji o emisji Specjalnych Praw Ciągnienia (SDR), a drugą wprowadzono w kwietniu 1978 r. na mocy rezolucji Rady Gubernatorów MFW z dnia 30 kwietnia 1976 r., kiedy to ustalono nowe reguły polityki kursowej krajów członkowskich MFW.