Plan Barre’a

W myśl pierwszego planu Barre’a, polityka walutowa Wspólnoty powinna być umiejscowiona w ramach naszkicowanej powyżej średnioterminowej polityki gospodarczej. Powinien być wprowadzony w życie mechanizm współpracy walutowej w ramach EWG, uwzględniający specyfikę tego ugrupowania integracyjnego i mieszczący się zarazem w ramach międzynarodowej współpracy walutowej, prowadzonej przez MFW, Klub Dziesięciu, Bank Rozrachunków Międzynarodowych i banki centralne krajów kapitalistycznych. Główny nacisk w mechanizmie tej współpracy byłby położony nie tyle na korygowanie skutków zaistniałych kryzysów, ile na zapobieganie powstawaniu zakłóceń równowagi gospodarczej. Rola Wspólnoty w tym mechanizmie sprowadzać się miała do wczesnego rozpoznawania zarówno sytuacji kryzysowej w danym kraju, jak i do udzielania odpowiedniej pomocy krajowi, który w danej chwili jej potrzebował. Mechanizm współpracy walutowej postulowany w tym planie miał zapewnić krótkoterminową pomoc walutową i umożliwić – w razie potrzeby – uzyskanie przez dany kraj pomocy średnioterminowej. W tym celu kraje członkowskie EWG miały zawrzeć odpowiednie porozumienie. Według powyższego planu mechanizm współpracy walutowej w ramach EWG nie powinien zastępować mechanizmu międzynarodowej współpracy walutowej, lecz przeciwnie – powinien być do niego bez przeszkód włączony. Nie powinien on w żaden sposób naruszać zobowiązań krajów członkowskich EWG wobec międzynarodowych instytucji finansowych.