Na rynkach dewizowych węższe marże wahań kursów walut krajów EWG – w stosunku do marży wahań wobec dolara – nie mogły być wprowadzone, jak to przewidywano, w pierwszej połowie 1971 r. z uwagi na upłynnienie – w związku z kryzysem dolara -kursu marki RFN. W uzupełnieniu „porozumienia Smithsońskiego” z grudnia 1971 r. został jednak utworzony skoordynowany system interwencji, z którego pomocą mógł działać system zawężonego pasma wahań kursów walut krajów EWG. System ten, określany żartobliwie mianem „węża w tunelu”, został wprowadzony w kwietniu 1972 r., a w niecały miesiąc później przyłączyli się do niego przyszli członkowie EWG: Wielka Brytania, Holandia i Dania. Jednak już w czerwcu tego roku, przy pierwszych poważniejszych napięciach na rynku walutowym, kraje te wycofały się ze wspólnotowego mechanizmu stabilizowania kursów walut. W czasie ostrego kryzysu walutowego w marcu 1973 r. kraje EWG nie zajęły jednolitego stanowiska. Niektóre kraje stosowały pojedynczy floating, inne – wspólny floating wobec dolara.
Według Komisji EWG, w tworzeniu unii gospodarczej i walutowej ważną rolę powinna odgrywać polityka strukturalna i regionalna, a w jej ramach również transfery finansowe ułatwiające przebieg procesów dostosowawczych w krajach członkowskich. Jednakże Komisja EWG oceniła dosyć pozytywnie stosowane w czasie pierwszego etapu tworzenia unii posunięcia, mimo niepełnej ich integracji i mimo piętrzących się na drodze do ich realizacji trudności. Według Komisji EWG pierwszy etap tworzenia unii był dla krajów członkowskich etapem uczenia się i zdobywania doświadczeń. Wspólnota w dalszych latach musi stać się możliwie szybko jednolitym obszarem walutowym, ponieważ narodowe obszary walutowe stają się stopniowo coraz mniej zdolne do życia w dotychczasowych skomplikowanych międzynarodowych stosunkach ekonomicznych i walutowo-finan- sowych.
Leave a reply