Po drugiej wojnie światowej powstały dwa nowe główne centra finansowe, a mianowicie Nowy Jork i Tokio. Przyczyną ich powstania i rozwoju było uzyskanie przez USA dominującej pozycji w polityce i w gospodarce światowej oraz szybka ekspansja gospodarcza i kapitałowa Japonii.
Z powyższymi trzema głównymi centrami finansowymi świata powiązane są wieloma nićmi finansowymi i organizacyjnymi centra regionalne i peryferyjne. Tworzą one razem finansową siatkę świata, decydują o urodzie życia gospodarczego i utrzymują świat w ruchu. Bez tych centrów finansowych nie byłby możliwy rozwój gospodarczy krajów, grup krajów i kontynentów. Na szybki rozwój tych centrów i wzajemne powiązanie między nimi duży wpływ wywarły nowe zdobycze w telekomunikacji i łączności.
Do najważniejszych regionalnych centrów finansowych można już teraz zaliczyć Unię Europejską. To właśnie na obszarze UE znajduje się Londyn (jedno z trzech największych centrów finansowych). W innych stolicach krajów członkowskich UE kwitnie bogate życie bankowe i finansowe. Stolice większości krajów UE są ważnymi ośrodkami finansowymi. Razem z Londynem można je traktować jako najważniejsze, niejako zdecentralizowane, centrum finansowe świata. Taką pozycję utrzyma ono zapewne do końca bieżącego stulecia.
W głównych i regionalnych centrach finansowych znajdują się ważne ośrodki rynku walutowego. Istnieją między nimi wzajemne powiązania. Umacnia je liberalizacja międzynarodowych obrotów kapitałowych oraz mechanizm wymienialnej waluty. Można powiedzieć, że narodowe ośrodki walutowe, te najbardziej liczące się, istnieją w tych krajach, które mają waluty wymienialne i których ciężar gatunkowy w międzynarodowych stosunkach gospodarczych i finansowych jest duży lub co najmniej znaczący.
Leave a reply