Europejski Fundusz Współpracy Walutowej

Fundusz stabilizacji walutowej wspierałby sprawę liberalizacji obrotów kapitałowych oraz ściślejszą koordynację polityki walutowej. Operacje funduszu miały mieć charakter krótkoterminowy. Prowadziłby je Europejski Fundusz Współpracy Walutowej, który dotąd nie spełniał żadnych funkcji operacyjnych.

W raporcie Marjolina została wysunięta koncepcja europejskiej jednostki rozrachunkowej jako oficjalnego środka płatniczego w obrocie między bankami centralnymi. Ułatwiałaby ona kształtowanie strategii w zakresie polityki pieniężnej, kredytowej i walutowej oraz stworzenie funduszu stabilizacji walutowej. Byłaby oparta na koszyku walut krajów EWG. Wprowadzenie tej jednostki rozrachunkowej, początkowo jako waluty rezerwowej i środka płatniczego w obrocie między bankami centralnymi, wymagałoby bezwarunkowo kontroli jej funkcji jako środka tworzenia międzynarodowej płynności. Nie powinna ona stać się narzędziem niekontrolowanego wzrostu rezerw. Z jednostki tej mogłaby się z czasem wykształcić waluta paralelna, zwana ,,Europą”, którą można by wykorzystać do zaciągania pożyczek na rynku kapitałowym. W tym przypadku jednostka rozrachunkowa musiałaby być przynajmniej tak solidna, jak najsilniejsza waluta koszyka. Wymagałoby to okresowej (np. rocznej) analizy struktury koszyka i wzajemnej w nim wagi walut wchodzących w jego skład.

Autorzy raportu Marjolina stwierdzają, że nakreślony przez nich krótkoterminowy program działania jest skromny, wobec czego rządy krajów EWG nie powinny ograniczać się tylko do jego realizacji, lecz podejmować dalsze kroki, mające na celu realizację unii gospodarczej i walutowej. Unia ta, według powyższego raportu, wymaga – w zakresie podziału kompetencji – wspólnej polityki walutowej, wspólnej polityki gospodarczej i wspólnej polityki socjalnej, natomiast w dziedzinie instytucji: a) wspólnego banku centralnego albo odpowiedzialnego za europejską politykę walutową systemu banków centralnych, b) właściwego centrum dyspozycyjnego w zakresie polityki gospodarczej i socjalnej, które wywierałoby swój wpływ poprzez duży budżet oraz c) demokratycznej kontroli sprawowanej przez Parlament Europejski.